„Liczysz się tylko Ty,

ponieważ jesteś sobą.

Liczysz się do ostatniej chwili swego życia.

I zrobimy wszystko, żeby Ci pomóc

nie tylko umrzeć w spokoju,

lecz żyć aż do śmierci”

Cicely Saunders

Pomoc w zakresie Poradni Opieki Paliatywnej oraz hospicjum domowego czy hospicjum stacjonarnego wykracza poza leczenie objawów fizycznych i uwzględnia także wsparcie emocjonalne dla chorych korzystających z opieki. Na jej zakres składa się wsparcie, podczas którego możecie Państwo liczyć na:

• Rozmowę indywidualną jedno- lub wielokrotnie, w zależności od potrzeby, której cel zawsze ustalamy wspólnie, podczas spotkania,
• Rozmowę wspólnie z najbliższymi w obecności psychologa.

Podczas tej rozmowy możecie Państwo:

• Poruszyć tematy, o których nie chcecie rozmawiać z najbliższymi,
• Otrzymać pomoc w poznaniu metod radzenia sobie z dystresem, który generowany jest przez przewlekłe cierpienie (np. dotyczy to bólu fizycznego, natrętnych myśli, ciągłych zmartwień),
• Poruszyć temat emocji, co pozwoli ustalić, które są potrzebne i jaką mają rolę,
• Poruszyć problem komunikacji z bliskimi,
• Uzyskać pomoc w postaci towarzyszenia,
• W sytuacji, której możemy być pomocni w rozwiązaniu problemu, który dotyczy Państwa wraz z Bliskimi, poprosić o wspólne poszukiwanie rozwiązań mogących wpłynąć na poprawę sytuacji,

Może coś innego przychodzi Państwu na myśl i nie wiecie, czy jest zasadne zwrócenie się z prośbą o wsparcie psychologa? Zatem zachęcamy do jednokrotnego spotkania. Może ono Państwu pomóc rozeznać potrzeby i zdecydować, czy w tym momencie chcecie korzystać z dalszego wsparcia. Nawet jednokrotne spotkanie może przynieść Państwu korzyść, przykładowo w postaci zaznajomienia się z formą wsparcia psychologicznego i dołożenia kolejnej cegiełki do już posiadanej sieci wsparcia, do której sięga się bez obaw adekwatnie do zaistniałych potrzeb również w przyszłości.

Bez względu na to, czy spotkanie z Nami odbędzie się, chcemy Państwu przypomnieć, że:

• Macie prawo mieć niesprecyzowane potrzeby,
• Macie prawo przeżywać trudne emocje i poinformować Bliskich, że potrzebujecie się posmucić, złościć i chcecie mieć na to swój czas,
• Macie prawo nie zapominać o radości w każdym dniu i prosić o pomoc w działaniach, które tę radość niosą,
• Macie prawo pytać o wszystko, co wzbudza niepokój,
• Macie prawo informować o tym, czego potrzebujecie,
• Macie prawo wyrażać własne zdanie w sprawach dla Państwa istotnych.

Nie zapominajcie Państwo jednak o tym, że dla Waszych Bliskich, Państwa choroba jest także trudną sytuacją, starajcie się zatem:

• Podczas napięcia emocjonalnego nie obrażać ich swoimi wypowiedziami, ale wytłumaczyć jakich emocji doświadczacie, proście o czas dla siebie, lub podzielcie się tą informacją, a wówczas Bliscy łatwiej to zrozumieją, to nic innego jak zauważenie różnicy pomiędzy sformułowaniem: boję się, czuję złość na… a: dajcie mi wszyscy święty spokój,
• Nie unikać, jeśli macie Państwo taką potrzebę, poruszania tematów tzw. trudnych,dotyczących przemijania, wyrażania troski o bliskich, śmierci (ta dotyczy przecież każdego z nas), ponieważ w ten sposób możecie zadbać o najważniejsze dla siebie sprawy,
• Jeżeli nie zgadzacie się Państwo z decyzjami swoich Bliskich, które podejmują wobec Was, starajcie się dowiedzieć wszystkiego, co dotyczy danej sytuacji, może się okazać, że wspólnie ustalicie kierunek działania,
• Pamiętać, że osoby, które Państwu pomagają, chcą to robić jak najlepiej, więc zróbcie wszystko, co jest możliwe z Waszej strony, by im w tym pomóc,
• Pamiętać, że szczera rozmowa, której skutkiem mogą być łzy, może rozwiązać o wiele więcej, niż udawanie, że nic się nie dzieje,
• Kiedy czujecie, że Bliscy w rozmowie poruszają temat, na który nie jesteście gotowi, powiedzieć tak jak czujecie, czyli: nie jestem gotowy na taką rozmowę, kiedy się to zmieni, powiem Wam o tym, lub: przypomnijcie mi, proszę, ten temat za jakiś czas.